Στην γκρίζα, μουντή, βρώμικη και άναρχα ρυμοτομημένη σύγχρονη Αθήνα αν γυρίσεις το βλέμμα σου τριγύρω είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να βρεις κάτι να σου αρέσει.

Μέχρι και λίγο πριν ξεκινήσουν τα περιβόητα έργα για τον Μεγάλο Περίπατο του Δήμου Αθηναίων, υπήρχε τουλάχιστον άθικτη η Πανεπιστημίου που από το Σύνταγμα μέχρι τα Προπύλαια ήταν σωστό διαμάντι. Τώρα δεν υπάρχει ούτε και αυτή. Μόνο έργα, παρατημένες ζαρντινιέρες, ξεβαμμένοι δρόμοι και μπόλικη ασχήμια. Μετά τα Προπύλαια το καταθλιπτικό αστικό τοπίο επιστρέφει. Κτίρια παλιά, πολύ παλιά που υψώνονται σαν φαντάσματα και τυφλές μεσοτοιχίες πολυκατοικιών νιώθεις να σε στοιχειώνουν.

Παρεμβάσεις στον Δημόσιο χώρο γίνονται πολλές. Αξίζει να σταθούμε στα murals, τις τοιχογραφίες επί των δρόμων, που δίνουν λίγο παραπάνω χρώμα στη ζωή μας ξεπροβάλλοντας σε απρόοπτα μέρη και σαν ένα κλείσιμο ματιού μεταφέρουν το δικό τους μήνυμα.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ανεβαίνοντας την οδό Πειραιώς, κολλημένη στην κίνηση, έχω μείνει να χαζεύω ολόκληρα λεπτά στα αριστερά μου μία χειραψία. Κάθε φορά μου δημιουργούνται διαφορετικά συναισθήματα. Και κάθε φορά είναι σαν να τη βλέπω για πρώτη φορά.

Ένα νέο mural έκανε τις τελευταίες ημέρες την εμφάνισή του, εκεί που η οδός Πανεπιστημίου στρίβει και “ανοίγεται” στην πλατεία Ομονοίας και στο επιβλητικό πια συντριβάνι της. Σε μία ψηλή μεσοτοιχία που όταν την κοιτούσες από την πλατεία ένιωθες πως σε “πλάκωνε”, ορθώθηκε τώρα μία αλλιώτικη θεά Αθηνά σε ροζ φόντο. Μία Αθηνά πολύχρωμη, σαν παιδική ζωγραφιά που κρατά δόρυ και ασπίδα και στέκεται σαν φρουρός.

Στην αρχή με ξένισε το έντονο του φόντου και το μέγεθος της τοιχογραφίας. Ένιωθα σαν να “προσπαθούσε” να επιβληθεί στην αισθητική μου. Γιατί πραγματικά δεσπόζει στον χώρο. Τη δεύτερη φορά που πέρασα και την είδα, αισθάνθηκα πιο οικεία. Και άρχισε να μου αρέσει το μήνυμά της. Γιατί εδώ μιλάμε για ένα σαφές μήνυμα υπέρ της διαφορετικότητας Έτσι νιώθω τουλάχιστον. Και αν δεν προκαλεί αίσθηση ένα μήνυμα υπέρ της διαφορετικότητας, τότε σίγουρα δε θα είναι επιτυχημένο. Και εδώ η προστάτιδα της Αθήνας προστατεύει το «άλλο», μέχρι μία κάποια μέρα να επικρατήσει η ισότητα και η συμπερίληψη.

Γι΄αυτό κι αν την παρατηρήσει κανείς πιο προσεκτικά, θα δει πως πρόκειται για μία φιγούρα πιο γήινη και πιο πολυπολιτισμική. Πως στα ρούχα, την ασπίδα και στο δόρυ της διακρίνονται διάφορες επιρροές από την Αφρική, τα Βαλκάνια και αλλού.

Αυτός άλλωστε δεν είναι και ο χαρακτήρας της Αθήνας, ιδιαίτερα του κέντρου της; Ένα συνονθύλευμα ανθρώπων, πολιτισμών και αισθητικών απόψεων;

Με αφορμή το έργο αυτό – που έχει τίτλο “She Who Protects”– που αποτελεί ανάθεση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση αναζήτησα και μίλησα με τον άνθρωπο που το φιλοτέχνησε, τον νεαρό εικαστικό Αριστείδη Λάππα, ο οποίος και μου είπε πως “αυτό το έργο συνομιλεί με μια εικόνα που ήταν κρεμασμένη σε ένα μεγάλο πανό στο κτίριο ενός πολυκαταστήματος στην πλατεία Ομονοίας. Με απασχολούσε ιδιαίτερα ο διάλογος που είχε αναπτυχθεί ανάμεσα στο σύμβολο αυτό και τους ανθρώπους της περιοχής. Παράλληλα, με ενέπνευσε στη δημιουργία αυτή το περιβάλλον της περιοχής και οι άνθρωποι που ζουν και κυκλοφορούν εκεί” και συνεχίζει λέγοντας πως “με την ευκαιρία αυτή που μου δόθηκε, θέλησα να δημιουργήσω ένα έργο στο οποίο άνθρωποι που δεν τους δίνεται μία ευκαιρία, αλλά και ο χώρος να εκφραστούν, να μπορούν να βρουν ενα σπιτι, μια ελπίδα και μια κατανόηση σε συνθήκες δύσκολες.

Γιατί η θεά Αθηνά;

Γιατί η θεά αυτή συμβολίζει μια πολύ ισχυρή γυναικεία δύναμη, η οποία έχει δώσει και το όνομα της στην πόλη μας. Όπως όλα τα σύμβολα, έτσι και αυτή η θεότητα παίρνει σχήμα και ουσία από τους ανθρώπους που τα περιτριγυρίζουν. Και αυτοί οι άνθρωποι, οι άνθρωποι αυτής της πόλης, έχουν αυτό τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα. Έρχονται από πολλά μέρη και έχουν πολλές ταυτότητες.

Γιατί ροζ;

Γιατί το ροζ είναι ένα χρώμα που φέρνει μεγάλη θετικότητα και έχει ένα πολύ χαρούμενο χαρακτήρα. Ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια έχουμε ζήσει σε πολύ δύσκολους καιρούς -και μάλλον οι δυσκολίες δε σταματούν εδώ, θα συναντήσουμε πολλές ακόμη- οπότε το να υπάρχουν κάποια στοιχεια στην καθημερινότητά μας τα οποία μας φέρνουν χαρά και ελπίδα και την αίσθηση πως κάτι θετικό μπορεί να υπερισχύσει, ίσως είναι ένα όμορφο δώρο. Ένα δώρο που μπορεί να δώσει η πόλη αυτή στον κόσμο της.