Δέκα μήνες με αναστολή είναι απλά μία καλή αρχή για τράπερ και τίποτα περισσότερο. Το βασικό είναι ότι δεν έσπασα, ότι δεν κάρφωσα κανέναν πέρα απ’ τον φίλο μου που είχε πάνω του το όπλο.

Δεν μου πήραν λέξη τα μου@#ανα, βοήθησε και λίγο που έκλαιγα με αναφιλητά. Κάποια στιγμή μου φέρανε ένα ποτήρι νερό και τους είπα “ευχαριστώ”, μου λένε “τι είπες;”, αλλά δεν μπόρεσα να το πω και δεύτερη φορά απ’ το τρέμουλο. Ό, τι κατάλαβαν, εγώ διευκολύνσεις σε μπάτσους δεν κάνω.

Το δικαστήριο μεγάλη μούφα, καμία σχέση με του Τζόνι Ντεπ. Το πιστόλι τους είπα ότι το είχαμε για να κάνουμε ένα βιντεοκλίπ. Θα πηγαίναμε το πρωί σε ένα βενζινάδικο εκεί στη γειτονιά, θα σημαδεύαμε τον βενζινά και θα ξεκινούσαμε τα γυρίσματα χωρίς να το ξέρει αυτός. Αν καλούσε την αστυνομία θα το μάθαινε, αλλιώς θα ‘ταν το μεγάλο μυστικό μας.

Πάνω απ’ όλα είμαστε καλλιτέχνες, δεν είναι ανάγκη να τα καταλαβαίνετε και όλα. Δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, βασικά δεν μιλάμε καμία γλώσσα, άντε να ξέρουμε είκοσι λέξεις, μέχρι εκεί.

Ενοχλεί που στη φωτογραφία που με κρατάει ο αστυνομικός (“κύριος αστυνομικός” για σας) είμαι σαν 12χρονο που μόλις του είπανε ότι το χελωνάκι του είναι τώρα με τον Θεούλη. Θέλουν τους άντρες να κρύβουν τα συναισθήματά τους, δεν θα τους κάνω τη χάρη.

Όχι φίλε μου, μπορείς να είσαι και γκάνγκστα αλλά και να κλαις ταυτόχρονα μόλις ένας αστυνομικός σου πει “καλησπέρα σας, κύριε. Κάντε λίγο στην άκρη”. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, βγες στην πιάτσα και ρώτα όποιον θέλεις. Μπροστά σ’ αυτήν την αστυνομική βαρβαρότητα είμαστε όλοι ίσοι.

Και παραδέχομαι ότι ήταν και λάθος το βίντεο που ανέβασα μετά. Δεν είχα και δεύτερο όπλο στο αυτοκίνητο, ή αν είχα ήταν και πάλι του συνοδηγού μου, εγώ δεν είχα καμία σχέση και δεν το ήξερα ότι είχα. Καθαρές κουβέντες.

Τα λέμε όταν με συλλάβουν ξανά αλλά γι’ αυτό που πρέπει: τη μουσική μου.