Maleficent: Η Δύναμη του Σκότους

Κάπου ανάμεσα στο παραμύθι και την υπερηρωική περιπέτεια, πέντε χρόνια μετά τη συνάντησή μας στη μεγάλη οθόνη, η Μαλέφισεντ επιστρέφει, πιο αγωνιώδης, επίσης πιο… γωνιώδης (τα ψηφιακά εφέ έχουν ξεφύγει), σ’ ένα σίκουελ που κατά τι ξεπερνά σε fun, συναισθηματισμό και θέαμα την πρώτη ταινία.

Advertisements

Η ιστορία συναντά τη Μαλέφισεντ και τη βαφτιστήρα της, κατ’ επιλογή κόρη της, στο μαγεμένο δάσος του οποίου, πια, η μικρή έχει γίνει βασίλισσα. Οσο τη Μαλέφισεντ διαποτίζει μια ελαφριά μελαγχολία, η Ορόρα λάμπει από έρωτα για τον Πρίγκιπα Φίλιπ που της ζητά να παντρευτούν. Μόνο που το πρώτο δείπνο «γνωριμίας» των πεθερικών πηγαίνει κατά διαβόλου. Η μητέρα του Φίλιπ, η βασίλισσα Ινγκριθ, είναι αποφασισμένη αυτός ο γάμος να μη γίνει ποτέ και βάζει σε λειτουργία ένα μυστικό σχέδιο δολοπλοκίας, πιο τρομακτικό κι από τα κέρατα της Μαλέφισεντ. Η σκοτεινή νεράιδα, πάλι, προσβεβλημένη κι αποδιωγμένη από τον κόσμο των ανθρώπων για άλλη μια φορά, ηγείται μιας επίθεσης των ομοίων της εναντίον του βασιλείου των θνητών, έχοντας ως διακύβευμα, αυτή τη φορά, την αγάπη της Ορόρα.

Advertisements

Απέναντι στην ξανθιά αθωότητα της Ελ Φάνινγκ, το εχθρικό δίδυμο Αντζελίνα Τζολί – Μισέλ Φάιφερ δίνει μάχη για το πια είναι η πιο «κακιά βασίλισσα», με τη Φάιφερ να το καταδιασκεδάζει στο πρώτο μέρος και την Τζολί ν’ αντεπιτίθεται μεγαλειωδώς στο δεύτερο. Το αγνό ρομάντζο των δυο νέων καταπνίγεται σε σκηνές δράσεις που κορυφώνονται με όλο και πιο επιτηδευμένα, όλο και πιο υπερμεγέθη ψηφιακά εφέ – ολόκληρη η ταινία, από το κάστρο της Ινγκριθ ως το θαλάσσιο σύμπαν, τα δέντρα, τα μάγουλα της Τζολί μοιάζει σαν ν’ ανοίγεις pop-up παιδικό βιβλίο.

Advertisements

Κι όλα αυτά σε μια ιστορία χωρίς, μεν, καμιά θεωρητική πρωτοτυπία, αλλά μ’ έναν καλοπροαίρετο λόγο υπέρ της διαφορετικότητας, της υποδοχής κι αποδοχής του άλλου, των οικογενειακών δεσμών που υπερβαίνουν το αίμα. Αν η «Μαλέφισεντ» είναι η «Ωραία Κοιμωμένη» του 21ου αιώνα, κάτι μοιάζει να κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση του παραμυθιού – κι αν το κάνει με δυο ολόμαυρα φτερά σαν την πλατεία Συντάγματος, με χαρά ανεβαίνουμε πάνω τους για να ταξιδέψουμε στο παραμύθι, χωρίς αντιρρήσεις.